Twórczość poetycka Janiny Woynarowskiej jest nie tylko słowem, ale całym sercem i duszą pochylona nad Tajemnicą Boga i dziełem Stworzenia. Autorka tropem tęsknoty w sobie podąża śladami Chrystusa i odnajduje je w każdym człowieku, a przede wszystkim w cudzie Bożego Narodzenia, w Męce na Krzyżu, w Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu – nieskończonym królowaniu w niebie i na ziemi. W taką chronologię liturgii układają się wiersze Janiny Woynarowskiej ogłoszone drukiem w książce „W drodze” wydanej w wydawnictwie św. Stanisława BM Archidiecezji Krakowskiej, w Krakowie, w 2004 roku.
Jest to poezja głęboko religijnego zamyślenia. Nie poucza. Rozjaśnia i uchyla okno na Tajemnicę Wszechrzeczy oraz wskazuje na promień radości, jakiego można we własnym sercu doświadczyć:
(..) radosnym sercem Ukrzyżowanego i dawać światu tak jak On ogrom Miłości
Dla Janiny Woynarowskiej zawsze najważniejsza była treść wiersza oraz oszczędność wyrazu. Treść, która poświadcza prawdę życia zanurzonego w Bogu i oszczędność w słowie. Sama zasłuchana w Słowo Boże znała wagę słowa. Słowa niekiedy wyciszonego do szeptu, bo tylko w ciszy można usłyszeć głos wydobyty ze skały twardej. Skała twarda, tchnienie wiatru, szelest szuwarów nad jeziorem, to dla poetki sama w sobie poezja:
(..) wokół cisza, w której słychać maleńką cząstkę odpowiedzi
na zagadkę życia.
Myślą przewodnią w każdym wierszu jest Bóg – obrazowany obecnością wielorakiej inności, a przecież tylko drobiną z ogromu niepojętej Nieskończoności. W każdym niemal wierszu przywoływany innymi środkami wyrazu: modlitwą, tęsknotą, zachwytem, pytaniem, zamyśleniem, westchnieniem, zapatrzeniem i zasłuchaniem, szeptem, najgłębszą pokorą:
(...) zawsze być niczym, by drugiego człowieka, mogła dosięgnąć Miłość, którą jest Bóg.
(...) modlitw żarliwość dzień każdy przepala.
W wierszach Janiny Woynarowskiej można odnaleźć kilka drogocennych pereł poetyckich - pereł duszy autorki, które potrafią wzbudzić refleksje, zachwycić i uradować serce czytelnika. Ta poezja jest mądra, bogata Bogiem i prawdziwa życiem:
Kochać sercem wolnym
jak ptak – każde stworzenie,
aby przywrócić mu znamię Stwórcy nie znające nienawiści,
zazdrości,
szaleństwa posiadania,
aby bratem mógł stać się każdy trzeba pozwolić,
aby znowu zostały przebite dłonie i stopy -
jak na Kalwarii.
